Rozdział 1

Stadion powoli pustoszał. Nadal można było usłyszeć pojedyncze piski i krzyki, ale za kilka minut na terenie obiektu miała zostać tylko ekipa techniczna i członkowie zespołu. Wśród tych „wybrańców” była także średniego wzrostu, rudowłosa kobieta, która energicznie wymachiwała rękoma. Gdyby nie słuchawki z mikrofonem, które miała na głowie, można by pomyśleć, że oszalała. Cóż, czasem była tego bliska, ale teraz wykonywała swoją pracę, dzięki której to szaleństwo mogła zamaskować.

Stała teraz przy ozdobionych dużą, pięcioramienną, złotą gwiazdą, która błyszczała dzięki brokatowi, który ktoś na nią rzucił, drzwiach. W dłoniach dzierżyła teczkę z plikiem kartek, na których coś nieustannie kreśliła. Kolejka składająca się z osób, które skusiły się na droższe bilety, by tylko spędzić kilka minut w obecności swoich idoli, prawie się skończyła. Do pomieszczenia wpuściła właśnie rozentuzjazmowaną nastolatkę, która nie potrafiła ukryć podniecenia. Rudowłosa z niedowierzaniem pokręciła głową, wykreśliła fankę z listy, na której została tylko jedna osoba.

Omiotła wzrokiem korytarz, ale nie zobaczyła żadnej osoby, którą targałyby podobne emocje jak kilkoma osobami szybciej. Upewniła się, że patrzy na dobrą listę, ale zanim zdążyła dojść do wniosku, że to jakiś błąd poczuła, że ktoś ciągnie ją za bluzkę.

- Dzień dobry. - Malutka dziewczynka nieśmiało uśmiechała się do kobiety.

- Cześć, mała. Gdzie zgubiłaś rodziców?

Kilkuletnia dziewczynka stała sama, beż śladu opieki. Kurczowo ściskała pluszowego misia w koszulce z logo zespołu, którego na pewno zakupiła tuż przed wejściem na teren stadionu. W jej dużych oczach można było dostrzec cień śladu, że się zgubiła i że została zostawiona na pastwę losu.

- Mama poszła gdzieś z jakimś panem, a mi kazała trzymać ten bilet i czekać na swoją kolej. Czy teraz jest moja kolej?

Kobieta wzięła do ręki kartonik, który okazał się być vipowską wejściówką. W myślach przeklęła jeszcze nieodpowiedzialną matkę, po czym pogodnie się uśmiechnęła i zwróciła do dziecka:

- Poczekaj kilka minut i cię wpuszczę. Jesteś fanką zespołu?

- Tak! - wykrzyknęła z zapałem.

- To dobrze, będziesz miała z nimi o czym pogadać. - Puściła do niej oko i wróciła do przeglądania papierów.

Po pewnym czasie miniaturowy minutnik na jej ręce zadzwonił, oznajmiając, iż dziewczyna za drzwiami ma ostatnie minuty na pożegnanie się i zrobienie pamiątkowego zdjęcia, po czym będzie musiała opuścić pokój. Zapukała lekko dając wyraźny, ustalony sygnał członkom zespołu. Kiedy dziewczyna w podskokach wyszła zza drzwi pobiegła w niewiadomym kierunku i tyle jej było.

- No dobrze, teraz twoja kolej. Zapraszam

Dziewczynka ani drgnęła. Zupełnie jakby się bała dorosłych mężczyzn.

- A nie weszła by pani ze mną?

- Obawiam się, że nie mam biletu, mała.

- Proszę! - powiedziała, przeciągając ostatnią literę. - Na pewno się nie obrażą! Ja mam tylko sześć lat...

- Już dobrze, chodź.

Niespodziewanie dziewczynka złapała rękę rudowłosej i pewnym krokiem weszła do środka. Kiedy jednak zobaczyła swoich idoli nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Starsza szepnęła do niej, żeby się przedstawiła, co też pospiesznie uczyniła. Po chwili biegła już w ramiona jednego z mężczyzn, którzy wyraźnie chcieli dodać jej otuchy.

Zresetowała stoper i wróciła do swoich spraw. Wymieniła cichych zdań z jednym z techników, po czym w ciszy przyglądała się rozmowie. Chcąc nie chcąc słyszała fragmenty wypowiedzi, z jednego z nich wynikało, że dziewczynka uznała ją za filmową Meridę.

Zapatrzyła się przed siebie, jej oczy jakby bez powodu zaszły mgłą. Z rozkojarzenia wyrwał ją głos wzywający jej imię. Otrząsnęła się szybko, odruchowo poprawiając złoty top i białą bluzkę, po czym uregulowała słuchawki i powiedziała do mikrofonu „jestem, o co chodzi?”. Odpowiedziała jej tylko cisza, powtórzyła więc, ale dalej nie otrzymała odpowiedzi. Była zdezorientowana, ale poczuła, że ktoś się jej przypatruje.

- Nazywasz się Ariel?

Odwróciła głowę w kierunku rozmówcy. Wysoki brunet świdrował ją wzrokiem. Wyraźnie czegoś chciał od niej. Właśnie, od niej. Skąd znał jej imię, skoro nigdy nie miała okazji się przedstawić, a nie nosiła plakietki z nazwiskiem?

- W czym mogę ci pomóc? - powiedziała ze sztucznym uśmiechem na ustach.

- Możesz mi powiedzieć, czy byłaś w 2007 roku na obozie żeglarskim w Waterloo?

Zdębiała, ale nie dała tego po sobie poznać. Skąd miałby to wiedzieć? Gwiazda światowego formatu, która zdawała się nie widzieć niczego poza czubkiem własnego nosa.

- To dość dziwne pytanie, wiesz? - chłopak wyraźnie oczekiwał odpowiedzi, jakby był pewien że przysługuje mu przywilej spełniania wszystkich jego zachcianek. - Byłam.

- Wiedziałem! Jesteś Ariel Doyle z Derby!

- Skąd to wiesz? - dziewczyna autentycznie się przeraziła.

Uśmiech jej zrzedł z twarzy, nie kryła zdumienia. Źrenice jej oczu zdawały się rozszerzyć do granic możliwości, usiłowała utrzymać usta w prostej kresce, one zaś pozostawały otwarte i nic nie mogła na to poradzić. Gdyby chłopak nie pospieszył z odpowiedzią wypuściłaby też teczkę i długopis.

- Nie pamiętasz mnie? - posmutniał. - Nie pamiętasz Harry'ego z którym pływałaś kajakiem? Czyli mnie? Nie pamiętasz jak zgubiliśmy się w lesie kiedy odłączyliśmy się od grupy? A może pamiętasz jak...

- Już, starczy, Styles! Przypominam coś sobie. Jakoś ci włosów przybyło.

Chłopak parsknął śmiechem i dalej wpatrywał się w rudowłosą. Uśmiechnął się do siebie i odpowiedział:

- W przeciwieństwie do mnie twoich włosów jest tyle samo i dalej wyglądają, jakby piorun w nie strzelił. Przypomnij mi, dlaczego nie utrzymaliśmy kontaktu? Przecież Holmes Chapel nie jest daleko.

Zacieśniła uścisk na teczce. Wróciła pamięcią do tamtych wakacji, jednych z najlepszych jakie ją spotkały. Najlepszych, bo spędzonych z osobami, które się o nią troszczyły. Nie zapomniała o znajomości z brunetem, choć pamiętała go jak przez mgłę. Nie skojarzyła tylko, że Harry Styles, to ten sam uwielbiający robić dowcipy i bojący się węży chłopiec.

- Zapytaj siebie sprzed siedmiu lat. Z tego co pamiętam, a pamiętam niewiele, jeździłam po całej Angli, bo moja matka koniecznie musiała jeździć na jakieś wystawy psów z Bowie'm.

- To był owczarek staroangielski?

- Właściwie nadal jest. Harry, naprawdę, co mogę dla ciebie zrobić? Idź lepiej pogadać z tą małą, ona teraz powinna być w centrum twojej uwagi.

Opuściła głowę na teczkę, podpisała kartki w kilku miejscach, zerkając ukradkiem czy chłopak odszedł. Podpisywał właśnie koszulkę zabawki, uśmiechając się słodko do fanki. Dziewczynka z uśmiechem na ustach przytulała się do nogi jednego z blondynów, których imion Ariel nie potrafiła odróżnić. Nigdy nie przybliżała sobie historii zespołu, ale teraz czuła, że po prostu musi sprawdzić jak jej stary znajomy odniósł sukces. Słyszała parę słów o nowych, sympatycznych łamaczach dziewczęcych serc, nawet z ust przyjaciółki, selekcjonowała jednak bardzo dokładnie playlisty, na których nie znalazło się sporo miejsca na ich kawałki. Zespół nie mógł być zupełną nowością, skoro zagrał dzisiejszy koncert w takim miejscu. Stadion narodowy to w końcu nie byle sprawa. Nie zaprzątała sobie nimi dłużej głowy, kiedyś wszystkiego się dowie.

Odgarnęła włosy z czoła, po czym przeniosła część mocno zwiniętych, ognistorudych loków za ucho. Sześciolatka powinna wyjść już kilka minut temu, dała jej jednak kilka dodatkowych chwil widząc radość na twarzy dziecka. W jej twarz utkwiony był wymowny wzrok innego członka zespołu, który był wyraźnie zmęczony i spoglądając nerwowo na zegarek i sofę stojącą w rogu utwierdzał ją w przekonaniu, że najchętniej oddałby się w objęcia Morfeusza.

- Mała, pożegnaj się. Poszukamy twojej mamy.

Ociągając się po raz ostatni przytuliła każdego chłopaka, w zamian otrzymała pięć mokrych całusów w policzek. Odwróciła się na pięcie i pobiegła w kierunku „Meridy”. Chwyciła ją za rękę i pociągnęła za sobą w kierunku drzwi. Rudowłosa spojrzała jeszcze na pięciu chłopaków, brunet z burzą loków na głowie wypowiadał bezgłośne pożegnanie i wystawił rękę jakby chciał pomachać, ale nią nie poruszył. Uśmiechnęła się przepraszająco i zaraz biegła za dziewczynką w poszukiwaniu opiekunki.

Po kilkunastu minutach Ariel oddała dziecko w ręce koleżanki po fachu, sama poszła do holu wezwana wcześniej przez radio. Podejrzewała, że znowu będzie musiała pomóc w sprzątaniu, co niezbyt jej odpowiadało. Szybko przemierzyła szerokie korytarza by po chwili zbiegać energicznym krokiem po kamiennych schodach. Z dala dostrzegła technika, który prosił ją o przyjście, stał do niej tyłem, zajęty rozmową nie usłyszał jak podbiega. Klepnęła go w ramię na co odskoczył ja oparzony odsłaniając jednocześnie rozmówcę.

Harry.

Ciekawskim spojrzeniem zlustrował dziewczynę z góry do dołu i z powrotem. Oparła rękę na biodrze i perfidnie powtórzyła jego ruch. Uśmiechnął się pod nosem, ale nic nie powiedział. Przez moment panowała między nimi niezręczna cisza nieciążąca jednak nieznośnie w powietrzu. Domyśliła się, że jednak nie będzie musiała zamiatać podłogi, została jedynie skazana na rozmowę z gwiazdą. W normalnych okolicznościach niemiłosiernie by się cieszyła, że pozna kogoś sławnego, ale tamtego dnia marzyła tylko o swoim łóżku, puchatym kocu, szklance czekoladowego cappucino i dobrym filmie. Jej plany powoli jednak odchodziły w strefę tych nierealnych. Z przymrużonymi oczyma oczekiwała na rozpoczęcie konwersacji. Słowa chłopaka przecięły ciszę niespodziewanie.

- Pomyślałem, że moglibyśmy gdzieś wyskoczyć, pogadać... - przerwał obserwując reakcję rozmówczyni.

- Lepiej za dużo nie myśl. Chłopie, masz trasę koncertową! Jutro wyjeżdżasz z Londynu na nie wiadomo jak długo, po co w ogóle chcesz odnawiać ten kontakt?

- Pół roku mnie nie będzie, fakt... Ale chociaż herbata, na cześć starych dobrych czasów? - zmrużyła oczy i już miała pokręcić głową, gdy szybko dodał - Tutaj na stadionie?

Przechyliła głowę na bok jakby miało jej to ułatwić podjęcie decyzji. Przeczesała włosy palcami rozważając w głowie wszystkie za i przeciw. Poza filmem który zamierzała obejrzeć nie miała nic do stracenia. Ostrożnie kiwnęła głową co wywołało na twarzy wysokiego mężczyzny stojącego przed nią uśmiech. Podniosła jeden kącik ust do góry i nie spuszczając wzroku z Harry'ego oznajmiła reszcie zespołu technicznego, że kończy swoją zmianę. Zdjęła słuchawki z uszu, pozwoliła im swobodnie zwisać na szyi. Nerwowo bawiąc się długopisem odwróciła wzrok w kierunku stadionowej kafejki. Była dzisiejszego dnia zamknięta. Kiedy z powrotem zwróciła się ku wokaliście zobaczyła tylko powietrze. Chłopak wchodził już po wyłączonych, ruchomych schodach na piętro. Krzyknęła za nim, żeby poczekał i razem poszli w stronę pokoju, w którym już się dziś spotkali.

- Pracujesz przy koncertach? - zapytał kiedy usadowili się w jednym z rogów przestronnego pokoju. Na jednej sofie spał chłopak, który rzucił jej znaczące spojrzenie kilkadziesiąt minut temu, na ostatniej siedziało trzech blondynów, którzy tylko pozornie oglądali jakiś film. Czujnym wzrokiem cały czas obserwowali każdy ruch Styles'a i Doyle.

- Oprowadzam wycieczki po stadionie, kiedy są jakieś koncerty po prostu biorę dodatkowe zlecenie. - Wzruszyła ramionami i upiła łyk gorącej, słodkiej kawy. Wpatrywała się przez chwilę w powierzchnię ciemnego napoju zastanawiając się o co może go spytać. Pytanie o jego zawód raczej nie było na miejscu.

- Jak znalazłaś się w stolicy?

Przełknęła głośno ślinę, tak, że trzech mężczyzn siedzących kilka metrów od niej mogłoby to usłyszeć. Historia jej życia była dość zawiła i nie czuła by to był czas i miejsce na wyjawianie jej. Zamknęła mocno oczy i szepnęła tylko:

- Przy innej okazji.

Harry uśmiechnął się delikatnie na myśl, że będzie inna okazja i zwinnie zmienił temat.

● ● ●

pierwsze koty za płoty! mam nadzieję, że  spodoba wam się moja historia :) zostawiajcie komentarze na temat rozdziału, to motywuje, jak wszyscy wiedzą (choć szczerze przyznam że chciałabym zobaczyć coś więcej niż "fajnie"...) zapisujcie się w zakładce "informowani"! c:  buźka! x